Najlepszy przyjaciel Jamesa, Syriusz Black, od razu odpowiedziałby-jasne, że bohater! Bronił swojej rodziny przed Voldemortem, działał w Zakonie, zawsze wesoły, pomocny, odważny.
I my wszyscy tak sądziliśmy- od momentu, gdy w piątej części powieści Rowling poznajemy najgorsze wspomnienie Snape`a. Wtedy nawet Harry zaczyna mieć wątpliwości, jaki był jego ojciec...
Dziś spróbujemy ocenić postępowanie Pottera seniora-czy był chuliganem, czy bohaterem...
Zapraszam do czytania! :)

Rozpatrując zachowanie Jamesa musimy zauważyć, że ten chłopak, a później mężczyzna, zachowywał się różnie, w zależności, z jakimi sytuacjami i ludźmi się styka. Inaczej zachowywał się wobec przyjaciół, inaczej wobec Lilly, a inaczej wobec Snape`a. Jeszcze inaczej zachowywał się wobec nich będąc nastolatkiem i dorosłym.

James w szkole

Potter w szkole musiał być popularną osobą. Świetny uczeń, niezły gracz, zawsze taki wesoły i pewny siebie! Sławy przysparzały mu liczne popełniane wykroczenia i pomysłowe żarty. Ktoś taki musiał być lubiany w grupie, a z pewnością również przez kilku profesorów. Nie zdziwiłabym się, gdyby kibicował mu nawet Irytek, który przecież z reguły nie cierpiał każdego. Jedyną osobą, która nienawidziła Jamesa był nudny, opryskliwy samotnik Severus, jednak szkolna gwiazda nawet z tego umiała wyciągnąć korzyści, robiąc przedstawienia dla całej szkoły kosztem Snape`a. Musimy jednak pamiętać, że James potrafił żartować z kogoś, a jednocześnie potrafił uratować mu życie. Nie można więc powiedzieć, że nienawidził Severusa. Jego zaczepki wynikały z dziwnego poczucia humoru.
Czy tata Harry`ego na prawdę był tylko głupim szpanerem, uważającym się za niewiadomo kogo? Skąd! On tylko lubił się wygłupiać i zwracać na siebie uwagę-psychicznie był jeszcze bardzo dziecinny, nawet na jego piętnaście lat. A jednak potrafił zrobić coś, do czego nie byłoby zdolnych wielu dojrzalszych ludzi-gdy odkrył, że jego przyjaciel jest wilkołakiem, zamiast go wydać, postanowił z narażeniem życia pomóc mu w przetrwaniu kolejnych przemian. Po części było to spowodowane odwagą chłopca, po części jego zamiłowaniem do robienia rzeczy niebezpiecznych.
Piętnastoletni James, który radził sobie z nauką, sportem, rówieśnikami i dorosłymi, nie potrafił radzić sobie z dziewczynami. Jedyne znane przez nas wyznanie jego miłości mogło brzmieć jak szantaż i tylko rozeźliło obiekt uczuć. Chłopak musiał dojrzeć do prawdziwej miłości, co na szczęście nastąpiło dość szybko: Lupin opowiadał Harry`emu, że jego rodzice chodzili ze sobą w siódmej klasie, a więc dwa-trzy lata po tym incydencie.

James jako dorosły

Niewiele wiemy o Jamesie po skończeniu szkoły. Możemy przypuszczać, że zmądrzał, dorósł i przestał zaczepiać Snape`a. Wszystkie jednak inne cechy, jak wesołość, odwaga, lojalność prawdopodobnie w nim zostały. Wynika to z pozytywnych wypowiedzi na jego temat od osób, które go znały. Był stały w przyjaźni i miłości: ożenił się ze swoją szkolną miłością, a najlepszego przyjaciela wybrał na ojca chrzestnego swojego syna. O tym, że był odważny nie musimy nikogo przekonywać: James bronił swojej rodziny przed Voldemortem.

Jaki wniosek? James Potter był człowiekiem odważnym, lojalnym, a z drugiej strony miał w sobie trochę ze szpanera, lubił niebezpieczeństwo i popisy. Jednak gdy chodziło o ważnych dla niego ludzi potrafił nawet oddać za nich życie...

Autor: karinka14 | 2007-03-26 14:14:55