Za nami premiera polskiego siódmego tomu. Większość czytelników, już po kilka dniach pochłonęła książkę liczącą dobre 700 stron. Dla tych, którzy jednak z różnych przyczyn siódemki nie czytali, daję ostrzeżenie, że prezentowana w dalszej części recenzja zawiera liczne spoilery.

Przed lekturą należy się też wszystkim małe wyjaśnienie. Moje recenzja Insygniów Śmierci, w żadnym razie nie jest obiektywna. Książki JK Rowling darzę na tyle dużym sentymentem, że po prostu nie przystoi mi pisać o brakach, jakie pojawiły się na początku. Ostatnie rozdziały skutecznie potrafią zrekompensować wszelkie niedogodności, i sprawiają, że nam czytelnikom naprawdę ciężko jest się rozstać z historią, która towarzyszy od tylu lat.

Uwaga! Recenzja zawiera spoilery, zdradzające fabułę siódmego tomu!

Poważniejsza fabuła

Siódmy tom jako ostatnia książka, wydaje się całkowicie odmienny od całego cyklu. Obok niespotykanej wcześniej scenerii i sposobu prowadzenia akcji, w całej powieści na pierwszy plan rzuca się poważniejsza fabuła, i poruszone w niej wątki. Czy pamiętacie dokładnie ostatnie rozdziały w znacznej części poświęcone śmierci? W kluczowym momencie, angielska pisarka wspina się na wyżyny swojego geniuszu i w sposób mistrzowski podejmuje, jeden z przewodnich tematów jej powieści. Harry Potter, chłopiec co przeżył, dociera do kresu swojej wędrówki. A tam czeka go śmierć, której z pełną premedytacją musi wyjść na spotkanie. Przebiegając wzrokiem kolejne zdania, zbliżające nas do przedwczesnego finału i starcia Harry’ego z Voldemortem, kilkakrotnie czułem ciarki na plecach. Przypuszczam, zresztą że niejeden z Was bił się z myślami, czy naprawdę taki tragiczny musi być koniec? Wydawałoby się przecież, że słowa Dumbledora są święte. To co mówił sprawdzało się we wszystkich poprzednich częściach. Czy teraz będzie inaczej?

Podobnie jak to miało miejsce, w Księciu Półkrwi okazało się, że poczciwy dyrektor uknuł wcześniej misterny plan. On dobrze wiedział, że Harry nie zginie, jeśli w pełni świadom stawi czoła śmierci. I Harry właśnie tak zrobił, poddając się bez walki. Magiczna obrona, która zapewniła mu matka, i przede wszystkim zatrważająca pogarda jaką wobec miłości żywił Lord Voldemort, sprawiły że książka zakończyła się happy endem.

W Hogwarcie akcja przyśpiesza

Cała fabuła, siódmej części, podobnie jak w poprzednich tomach, opiera się na odwiecznej walce dobra ze złem. Harry od pierwszych rozdziałów znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Lord Voldemort nieustannie spiskuje, aby odebrać mu życie. Jeśli nie samemu, tak jak przy ataku na Private Drive, w wielkim pościgu za Harry’m, wyręcza się w Dolinie Godricka, swoim wężem. W zaistniałej sytuacji główny bohater praktycznie do ostatnich rozdziałów, nie jest pewien czy przeżyje. Pełną ulgę czytelnik może odczuć dopiero po finalnym starciu w Hogwarcie.

Wspominając o niespodziewanym powrocie do zamku Hogwart, warto podkreślić, że ze strony JK Rowling, był to strzał w dziesiątkę. We wcześniejszych rozdziałach główni bohaterowie, jakby trochę bez celu, przemieszczali się z miejsca na miejsce. Harry nie do końca wiedział co ma robić, i przez to do powieści wkradła się monotonia. Tymczasem wystarczyło przenieść się do szkoły magii, aby cała powieść nabrała rumieńców. Znajome miejsce, znajome postaci to wszystko sprawiło, że w wielu z nas odżyły dawne wspomnienia.

Ludzki Dumbledore

Gromie brawa należą się JK Rowling, za opisanie mrocznej przeszłości Albusa Dumbledore. Poczciwy dyrektor we wcześniejszych tomach jawił się jako postaci bez skazy. Nie wiem, jak wy ale dla mnie, pomimo swojej całej serdeczności wydawał się przez to zbyt odległy. Tymczasem, nawet najbardziej spaczone relację Rity Skeeter, pokazują że Dumbledore, podobnie jak każdy człowiek popełniał w młodości błędy. Jego zaskakująca przyjaźń z jednym z najstraszliwszych czarowników Grindelwaldem, w niczym mu nie odbiera popularności, którą zyskał wśród czytelników. Co więcej Dumbledore przez to, że zrozumiał swój błąd, i poradził sobie z tragedią jaką była śmierć siostry, stał się jeszcze bardziej bliski.

Odrobina baśni

Sporo tajemniczości i bajkowych klimatów znanych nam z lat dzieciństwa, dodaje siódmej części włączenie do fabuły magicznej baśni czarodziejów o Insygniach Śmierci. Trzy z nich: peleryna niewidka, kamień wskrzeszenia i Czarna Różdżka od wieków, stanowiły przedmiot pożądania. Harry Potter, tuż po tym jak się o nich dowiedział stanął przed arcy trudnym wyborem. Mógł przecież sięgnąć, po atrybuty, które zapewniają czarodziejowi siłę i panowanie nad śmiercią. On jednak zrobił inaczej. Wiedział, że Dumbledore powierzył mu inną misję. Miał odnaleźć i zniszczyć horkruksy. Marzenia o władzy nie były dla Harry’ego Pottera najważniejsze.

Czy to już koniec?

Pisząc o fabule, i niewątpliwych zaletach siódmej części, nie można uniknąć odpowiedzi na pytania co dalej? Ja sam przyznam, że ostatnie rozdziały i wreszcie epilog czytałem z wielkim żalem. Siódmy tom jest bowiem, o tyle wyjątkowy, że zamyka większość książkowych wątków. Koniec zagadek, koniec spisków i intryg, koniec czytelniczych spekulacji oznacza jedno. Nie będzie już kolejnej części. Czytając porywające sceny walki Zakonu i uczniów ze śmierciożercami w Hogwarcie, czułem jak bardzo ciężko mi się rozstać ze światem magii. Tym bardziej bolesne było to pożegnanie, kiedy na sam koniec zostawiłem sobie epilog. Czy Ted okaże się podobny do ojca? Do jakiego domu trafi syn Harry’ego Albus, Severus Potter? JK Rowling, dobrze wiedziała że pisząc epilog definitywnie kończy swoją historię. A tymczasem, nam tak trudno jest uwierzyć, że kreślona przez 10 lat magiczna przygoda dobiega nagle końca.

Autor: GGgrzesiek | 2008-02-02 13:22:59