HPNews.pl » Artykuły » Magia i Czary » Wilkołaki

Wilkołaki

*** ***

Wilkołaki- wydaje nam się, że wiemy dużo o tych magicznych, krwiożerczych istotach.
Ale czy wiemy na tyle dużo by móc odstraszyć je od naszego domu? A może są jedynie
bohaterami mitów greckich i wierzeń słowiańskich? Jeśli tak, to czemu wierzono w
nie na całym świecie?

Matki straszą nimi dzieci od tysięcy lat… Straszliwe, groźne istoty, połwilki-półludzie, atakują w nocy, kiedy księżyc jest w pełni. Wierzyli w nie zarówno starożytni Grecy jak i nasi słowiańscy przodkowie…


Według opowieści z całego świata, wilkołak jest człowiekiem, który umie przeobrazić się w wilka. Działa wyłącznie w nocy, zwykle – choć nie zawsze – podczas pełni księżyca. Przemiana w wilkołaka często wywoływana była przez księżyc –ludzie zmieniali się w potwory w trakcie pełni księżyca. Prawie na całym świecie wierzono, że niektórzy ludzie w specjalnych warunkach mogą zmienić się w wilka. Wierzono, że wilkołaki to ludzie, którzy, nie zawsze świadomie, przemieniają się w bestie.


Legendy o wilkołakach pochodzą najprawdopodobniej ze starożytności, gdzie wierzono, iż człowiek ubierający wilcze skóry zyskuje moc, odwagę i siłę zabitego zwierzęcia. W średniowieczu człowiek oskarżony o wilkołactwo na ogół zostawał zabity. A oskarżony mógł zostać każdy, kto chociaż trochę różnił się od innych: miał spiczaste uszy, za duży nos, wystające zęby, zrośnięte brwi, czy zbyt owłosione ręce. Ludzie tacy oskarżani byli o wilkołactwo i praktyki magiczne, a w konsekwencji spalani na stosie.


Wilkołakiem można było stać się świadomie w wyniku wspomnianych wcześniej działań magicznych, jak i nieświadomie. Nieświadome przemiany próbowano tłumaczyć na różne sposoby. I tak, wilkołakiem mógł się stać człowiek, który napił się wody z zagłębień odciśniętych przez wilcze łapy lub z wodopoju, często odwiedzanego przez wilki. W tą krwiożerczą bestię mógł się też zmienić każdy, kto spożył wilcze mięso lub też mięso innego zwierzęcia zabitego przez wilka, lub ugryziony przez wilkołaka.


Wilkołactwo często nazywane było likantropią. Jednak mianem likantropii określa się także pewną chorobę psychiczną. Przypadki tej choroby odnotowywano jeszcze przed narodzeniem Chrystusa. Ta dolegliwość psychiczna objawia się tym, iż chory myśli, że jest zwierzęciem lub też w każdej chwili może się w nie zmienić. Likantrop najczęściej myślał, że jest wilkiem, ale w innych częściach świata, także niedźwiedziem, czy tygrysem. Chory często posuwał się nie tylko do jedzenia surowego mięsa, ale też morderstw, kanibalizmu, czy picia ludzkiej krwi.


Za najpewniejszą broń przeciw wilkołakom uważano srebrne przedmioty, gdyż potwory te nie cierpiały tego metalu. Moc odpędzania wilkołaków miały też niektóre rośliny, na przykład tojad (nie zrywajcie go, bo jest trujący). W ostateczności należało poprosić o pomoc świętego… Mikołaja. On nie tylko roznosi prezenty, ale także odpędza wilki od ludzkich siedzib.


W średniowieczu odbywało się bardzo wiele procesów ludzi oskarżonych o wilkołactwo. Istnieje wiele udokumentowanych przypadków takich procesów. Przed sądami stawali nie tylko mężczyźni ale i kobiety.
Najnowszy, bo pochodzący z 1975 roku, przypadek likantropii miał miejsce w Wielkiej Brytanii. Siedemnastoletni czeladnik stolarski, Andrew Prinold, przekonany, że właśnie zamienia się w wilkołaka, w odruchu desperacji wbił sobie nóż w serce.


Pasterz Jeana Greniera, z okolic Bordeaux we Francji, w trakcie procesu z 1603 roku "przyznał się", że pod postacią wilka zagryzł i pożarł około 50 dzieci. Utrzymywał też, że zdolność do zmieniania postaci zawdzięcza diabłu, którego przed kilku laty spotkał w głębi lasu. Diabeł miał podarować Grenierowi magiczny balsam i wilczą skórę. Kiedy o zachodzie słońca chłopak smarował swe ciało diabelską maścią i wdziewał zwierzęcą skórę - zamieniał się w wilka. Szczegółowe przesłuchanie wykazało jednak ponad wszelką wątpliwość, że Grenier nie był wcale wilkołakiem ani likantropem, tylko miał po prostu bardzo bujną wyobraźnię.

Opublikowane: 2005-10-30 (1224 odsłon)

[ Wróć ] | Powrót do strony głównej